W zależności od czasu trwania, psychoterapię dzieli się na:
● krótkoterminową -12- 20 sesji. Ukierunkowana na konkretny problem, które rozwiązanie jest możliwe w ograniczonym czasie.
● długoterminową - ilość sesji nie jest z góry określana. Zależy ona od zapotrzebowania pacjenta.

Pod względem liczby osób, biorących udział w spotkaniach, wyróżnia się psychoterapię:
● indywidualną – jeden pacjent, jeden psychoterapeuta
● grupową – od kilku do kilkunastu pacjentów, jeden lub dwóch psychoterapeutów
● rodzinną – cała rodzina i jeden lub kilku psychoterapeutów
● par – dwie osoby będące w związku, jeden lub dwóch psychoterapeutów

Spotkania diagnostyczne mają na celu:
a) postawienie diagnozy w obowiązującym systemie klasyfikacji zaburzeń
b) postawienie diagnozy psychoterapeutycznej
c) zbadanie motywacji
d) zbadanie zdolności do korzystania z proponowanej przez nas metody leczenia
e) przyjrzenie się czynnikom mogącym zakłócać leczenie
f) wybór procedury terapeutycznej

Formy terapii:

Psychoterapia psychodynamiczna:
Jest metodą terapeutyczną, której celem jest zmniejszenie lub zlikwidowanie cierpienia emocjonalnego i zrozumienie własnego funkcjonowania. Koncentruje się na poszukiwaniu przyczyn własnego zachowania, na analizowaniu wewnętrznego świata przeżyć pacjenta oraz wewnętrznych konfliktów. W tej formie terapii dużą uwagę poświęca się relacji i interakcji terapeuty z pacjentem, co dodatkowo sprawia, że do każdego pacjenta podchodzi się w sposób niepowtarzalny i indywidualny.

Psychoterapia behawioralno-poznawcza:
W podejściu behawioralnym główny nacisk kładziony jest na redukowanie, niekorzystnych, szkodliwych zachowań i na naukę tych właściwych. Nie ma tutaj znaczenia analiza wewnętrznych przeżyć. Najczęściej łączy się ją z podejściem poznawczym, w którym kładzie się nacisk na błędne nawyki myślowe, które przyczyniają się do nieprawidłowej interpretacji otaczającej rzeczywistości. Terapia ta skupia się na bierzących problemach. Jest raczej formą treningu, zazwyczaj jest krótkoterminowa. Stosuje się ją w ściśle okreslonych przypadkach.

Psychoterapia systemowa:
W psychoterapii tej uznaje się, że każdy człowiek jest częścią jakiegoś systemu, z których najważniejszy jest system rodzinny. W rozumieniu tego podejścia problemy powstają w momencie, gdy następują zaburzenia w tym systemie. W takiej formie leczenia oddziaływaniom terapeutycznym podlega cała rodzina, a napewno osoby, z którymi pacjent ma nieprawidłowe relacje. Postawa terapeuty jest tutaj bardzo aktywna. Do analogicznej formy terapii zaliczamy terapię par. Zdarza się, że terapię rodzinną łączy się z terapią indywidualną.

Terapia skoncentrowana na rozwiązaniach:
Skoncentrowana jest głównie na osiągnięciu określonego przez pacjenta celu. Podczas takiej formy terapii, terapeuta nie analizuje problemu czy deficytów u pacjenta. Praca polega na koncentracji wokół teraźniejszości i przyszłości pod kątem osiagniecia wcześniej wyznaczonego celu. Zajmuje się historią życia pacjenta, pod kątem odnależienia w niej mocnych stron, cennych doświadczeń i sposobów radzenia sobie z wcześniejszymi kryzysami.

Interwencja kryzysowa:
Jest raczej krótkoterminową formą pomocy, która polega na spotkaniach terapeutycznych skoncentrowanych na problemie wywołującym kryzys. Podczas takich spotkań dochodzi do zmierzenia się z kryzysem i próby jego rozwiązania.